Dag 25: Want nu zegt de zwakke, ik ben sterk!

Handelingen 4:13-17

Er is niets dat mij zo veel vreugde geeft dan dat ik merk dat, door de kracht van de Heilige Geest; een pispaaltje een prins kan worden, een nietsnut een nobel hart kan hebben en dat er een adellijke in een akelige verstopt kan zitten.

Bij Rotsvast geloven we in een cultuur van eer. We eren God, maar eren ook dat wat of wie Hij geschapen heeft. Dit is ook de reden dat we een hele lage instapdrempel hebben en daardoor merken we dat we vaak een heel mooi en gemengd clubje bij elkaar krijgen. Een clubje met mensen die je normaal nooit bij elkaar zult zien en waarvan menig mens zou zeggen: ‘wat stelt dat nou eigenlijk voor, daar ga je de oorlog toch niet mee winnen’?

Nou…wel dus!

De eerste drie jaren van Rotsvast was de meest populaire teamleider een jongen met een heel zwaar verleden, een verleden van drugs, diefstal en agressie. Maar als je aan de meiden vroeg waar ze naar toe zouden gaan als ze echt een luisterend oor en een schouder nodig hadden, dan werd hij unaniem genoemd. Waarom? Omdat Jezus in Hem was komen wonen en hem heel gemaakt had, maar ook omdat er een plaats was waarin er in hem werd geloofd.

Het eerste jaar hadden we een deelnemer uit het zuiden van het land met zwaar ADHD. Het onderwijs kon hij meestal niet zo heel goed volgen, maar op straat was hij niet te stuiten. Zo zou het kunnen gebeuren dat je ergens in 2016 een kleine onhandige druktemaker een diep gesprek met een nogal gevaarlijk uitziende gangster zag hebben, waarna hij afsloot met een gebed. Waarom? Omdat Jezus geen boodschap had aan zijn diagnose, maar juist hem had uitgekozen om zijn werk te doen. En omdat er in hem werd geloofd.

Op deze manier kunnen we talloze verhalen vertellen, verhalen van mensen die God bij elkaar plaatst om het meest vreemde leger van de wereld mee te vormen.

Maar dit meest vreemde leger is ook het meest toegewijde en effectieve leger ter wereld. Een leger waarvan ik af en toe iemand verwonderd hoor zeggen: ‘tjonge, bereik je dit soort resultaten met dat gebroken zootje?’ Alsof we de leiders van het Sanhedrin in de ogen kijken terwijl ze verwondert naar Petrus en Johannes keken, omdat ze hadden bemerkt dat ze eenvoudig en ongeletterd waren.

Maar net als ze Petrus en Johannes niet het zwijgen op konden leggen, kunnen ze dat ook niet bij jonge mensen die geraakt zijn door Jezus. En als ze zouden zwijgen, dan zouden de wonderen die in hun leven gebeuren voor zichzelf spreken!

God bouwt aan een onstuitbare generatie van jonge discipelen voor Jezus, doe je mee?