Dag 62: Een scheldnaam die mij m’n bestaansrecht geeft

Handelingen 11:25-26

Toen ik nog in het leger zat gebeurde het regelmatig dat jongens die mij nog niet kenden verbaasd waren over het feit dat ik radicaal was. Ik had als enige op mijn kamer een kleine zwart wit televisie en iedereen op die kamer maakte er gebruik van.

Er was tijdens die jaren een programma op de buis die ‘seks voor de Buch’ heette en de jongens wilden dat graag zien. Dit ging er voor mij echter niet in, dus ik zei: ‘mannen, er wordt geen pornografie op mijn televisie gekeken…’ Dit veroorzaakte natuurlijk een hoop gemopper en gediscussieer waarbij zij tot de conclusie kwamen dat mijn televisie maar weg moest en ze een nieuwe zouden halen. Op die televisie zouden ze dan het programma gaan kijken. Ze hadden me bijna klem, maar de Geest maakte me creatief en ik zei: ‘Jongens, let op! Ik wil graag een deal met jullie maken: jullie gebruiken mijn televisie voor dat programma en ik lees jullie iedere avond voor het slapen gaan uit het Bijbels dagboek…’

De deal werd gemaakt en zo gebeurde het dat er ergens op een militaire kamer in 1997 een man voorlas uit Gods woord aan andere mannen. Eerst vonden ze het helemaal niets, daarna luisterden en uiteindelijk gingen ze vragen stellen en soms mocht ik zelfs bidden. Als anderen echter onze kamer opkwamen en iets pornografisch of horror wilden gaan kijken, dan werden ze tegengehouden. Op de vraag waarom ze niet mochten kijken, klonk het antwoord: ‘Deze televisie is van Jan…en hij is christen!’

In deze tijd hebben we gelijk een beeld bij iemand, wanneer we horen van welke religie hij of zij is. Als we horen dat iemand islamiet is, dan denken we gelijk aan baarden en burka’s. Wanneer iemand boeddhistisch is denken we gelijk aan oranje toga’s en kale hoofden of bij Joodse mensen denken we aan hoeden en pijpenkrullen.

Christenen hebben niet gelijk die naam gekregen, maar ze werden in eerste instantie ‘mensen van de Weg’ genoemd. De mensen van de Weg werden vaak niet goed begrepen en werden, tijdens de periode van het Romeinse rijk, op verschillende momenten vervolgd.

Waarom werden ze vervolgd? Ze vertoonden afwijkend gedrag:

• De Romeinen waren polytheïsten (volgers van meerdere goden) en hadden de staat en later ook de Caesar als God verklaart. Iedereen werd verplicht om tijdens bepaalde feesten eer te betonen aan die goden, maar christenen wilden dat niet.
• Ze werden verdacht van kannibalisme en incest, omdat ze het vlees aten en het bloed dronken van hun God en hun geloofsgenoten broer en zus noemden.
• Christenen hielden zich niet aan de rangen en standen die golden in het Romeinse rijk. Iedereen was welkom in een christelijk huis, ongeacht status. Dat zorgde voor verstoring van de Romeinse orde.

Daarbij was er nog een ander ding waar ze vooral om bekend stonden en waar ze om uitgelachen werden: christenen dronken niet veel, ze vochten niet, ze gokten niet, gingen niet vaak naar het stadion en waren niet te vinden bij orgies of in het hoerenhuis. Ze stonden er dus om bekend dat ze nogal braaf waren. Daarom werden ze in Antiochië ‘christianoi’ genoemd. Christianoi kan zoveel betekenen als slaven van Christus (wat natuurlijk ook niet bedoeld was als compliment), maar er zit ook een spotnaam in verwerkt. Het woordje chrèstos spreek je op dezelfde manier uit als Christus en dit woord betekend: braaf of nuttig. Met andere woorden: mensen die Jezus volgden werden brave zielen genoemd, oftewel sufferds.

Ik weet niet hoe het met jullie staat, maar ik vind dat de mensen die onze broers en zussen deze scheldnaam gegeven hebben, ons eigenlijk alleen maar een groot compliment gegeven hebben. Het is voor mij een voorrecht om een slaaf te zijn van Christus (2 Kor.7:21-22). Dit zeg ik niet, omdat ik de overtuiging heb dat ik Hem slaafs moet volgen. Ik zeg dit, omdat het mijn verlangen is om in bezit te zijn van maar één Meester!

Zonder Hem kan ik niet leven want Hij definieert mijn bestaan. Scheld me maar uit, want het is een scheldnaam die mij m’n bestaansrecht geeft.

Billy Graham zei het ongeveer zo: ‘Wij zijn de enige Bijbels die sommige mensen zullen lezen, we leven de principes die de wereld nodig heeft en onze levens zijn de enige preken die sommigen zullen horen.’

Noem me maar braaf, maar ik hoop en ik bid dat wanneer mensen met ons omgaan ze de liefde van Jezus in ons lezen, dat ze de principes zullen overnemen die deze wereld zullen veranderen en dat ze preken horen waardoor ze zeggen: laat mij ook maar een christianoi worden!